Na uren lopen zonder te weten waar ik ben of waar ik heen ga, uren waarin ik tot mijn ondergoed doorweekt raak van de regen, kom ik op een plein met een kerk. Ik weet niet waarom, want ik heb een hekel aan kerken, maar ik ga er naar binnen. Misschien omdat het daar droog is en er niemand zal zijn die mij kent? Misschien omdat ik onbewust toch vergeving zoek? Misschien is er ook wel helemaal geen reden voor, soms doe ik dingen gewoon, zonder dat daar een reden voor is. Ik sta even stil als ik binnen kom, ik kan het niet helpen, het hoge plafon, de kleurige glas-in-lood ramen die uit lijken te lopen door de regen, de zorgvuldig gemaakte beelden van mensen van eeuwen geleden, het heeft een mystieke schoonheid. Geërgerd schud ik dat idee van me af, nee, ik ben hier alleen omdat het hier droog is, ik heb niets met kerken! Ik loop naar een hoek achterin waar tientallen waxinelichtjes branden, misschien dat die me wat warmte geven. Ik laat me op de grond naast de vlammetjes tegen de muur zakken en sluit mijn ogen. Nu pas voel ik hoe moe ik ben. Dan klinkt er muziek, ik haat kerkmuziek, al heb ik geen idee wat kerkmuziek is, en zucht hartgrondig. De klanken zijn bijna buitenaards, anders dan de rock- en metalmuziek die ik luister en ook anders dan de duffe top veertig die ik op de radio altijd hoor. Ongewild voel ik mijn schouders ontspannen en mijn hoofd achterover leunen tegen de muur. Zouden dit de klanken van vergeving zijn? Is dit wat ik zou horen, zou voelen, als ik zou vertellen wat ik had gedaan en terug zou horen: “Je bent vergeven, je bent vrij van zonden” of wat ze dan ook zeggen als je zoiets vreselijks vertelt? Wat zou dat heerlijk zijn, om dat verwoestende geheim te kunnen delen en te horen dat ik toch nog een goed mens kan zijn. Misschien ben ik toch niet zonder reden die stomme kerk in gelopen…