@Willemina, terwijl ik naar de prachtige muziek van Pärt luister, tik ik je in. Een dubbele opdracht. Laat ik eerst zeuren door te zeggen dat door in: [plakkende wimpers door sijpelt een traan] niet nodig is, het sijpelt al. Gevoelsmatig mag de laatste zin van mij weg. Je legt een verband tussen de bagage die zij achterlaat in de kerk en een weekendtas. Alsof zij zich een minnaar heeft genomen voor het weekend. Het contrasteert m.i. te sterk met de (ingetogen) tekst. Zout met de punt van je tong opvangen, vind ik een mooi detail. Ik zou trouwens voor vochtig of plakkend kiezen. Van mij mag je ook beginnen met: Ze kijkt niet op ... Behalve dat ze niet houdt van uitgeademde lucht, leidt het af van het sterke verhaal dat volgt. Iets met dosering van informatie in een korte tekst. Met veel interesse gelezen.

Dag Willemina, je hebt me een paar moeilijke uren bezorgd door me te wijzen op de bijpassende muziek. Prachtig, en goed te doen door het gehoorapparaat. Natuurlijk kreeg ik zin in meer van dat moois. Het was een teleurstelling. Af en toe kwamen de klanken mooi door, het ligt aan het instrument en de opname, denk ik, maar soms was de klank om te huilen, wat ik dan ook deed... Bovendien herken ik je droefenis.. Maar goed, we gaan dapper verder met dit moeilijk leven. Het is fijn om te weten dat er zielsverwanten bestaan; hier op SOL zijn er. Wat een geschenk. Ostinato heeft me ook al zo ontroerd. Wat is dat deze week voor een opdracht? :crybaby:

Willemina, Sterke scene qua decor en beleving, want ik voel de tocht in de kerk en de ergernis over die man. Goed gedaan. Terzijde, kijk uit met dit soort zinnen.

Lucht die binnenin de ander was en is veranderd in koolstofdioxide

Het is een onjuiste mededeling en dat onderbreekt de beleving, voor samenstelling vd lucht zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Lucht

Haha, die irritatie herken ik: een zee van ruimte en dan komt die eenling precies op jouw lip zitten. Goed beschreven hoe hij de stoorzender is om bij die muziek aan Jaap terug te denken zoals je had willen doen: een klein beetje rouwverwerking. De traan die zout is in de nog niet geheelde wond.. fraai uitgedrukt. Het beeld van de weekendtas na het beeld van de bagage die je niet achter kunt laten, is naar mijn idee te cru. Maar fijn verhaal om te lezen. En prachtige muziek!

Willemina, de muziek versterkt het schrijnende verhaal. Indrukwekkend!