De koude lucht bevriest mijn longen, ik zou door mijn neus moeten ademen met deze kou, maar ren zo hard dat ik grote teugen lucht naar binnen zuig met mijn mond. Mijn voetstappen op het asfalt klinken als donderslagen in mijn hoofd, ik maak veel teveel geluid, hij kan me veel te gemakkelijk volgen! Aan mijn linkerkant zie ik een steegje waar ik in spring en me plat tegen de muur aan druk. Ik wil verdwijnen in de muur en druk mijn ogen stijf dicht, alsof als ik hem niet kan zien hij mij ook niet kan zien. Mijn hand druk ik tegen mijn mond om het geluid van mijn ademhaling te stillen. Ik ben nu zo dankbaar dat ik vanochtend voor zwarte kleren heb gekozen in plaats van het gele topje waar ik over twijfelde. Misschien dat ik nu één kan worden met het donker. Voetstappen sprinten mijn kant op en klinken steeds harder. Ik wil gillen, maar hou mijn adem in en druk mijn nagels in mijn gezicht. Dan vervagen de voetstappen in de verte. Voorzichtig open ik mijn ogen en probeer de spieren in mijn arm voldoende te laten ontspannen om deze weer te kunnen bewegen. Mijn arm voelt zo gespannen dat ik bang ben dat deze breekt als ik beweeg. Zodra het me lukt om te bewegen haal ik mijn Iphone uit mijn zak. Trillend ontgrendel ik deze en scroll door mijn contacten. Ik moet Chris bellen, hij is de enige waarbij ik nu veilig ben.