#117 In nevelen gehuld

In nevelen gehuld Met mijn pen in mijn hand start ik de dag. Vandaag hoop ik eindelijk een begin te maken met die belangrijke opdracht. De ideeën zijn talrijk, maar ik kan er geen woorden bij vinden. Ik sluit mijn ogen en droom weg. De muziek die ik gisteren heb gehoord, jaagt mijn ideeën weg. Een weldadig gevoel komt bij me binnen. Ik zit weer in die serene sfeer. Ik probeer de klanken van die bijzondere muziek weer op te roepen. Stemmen zwellen aan vanuit onbekende verten. Prachtige vrouwenstemmen afgewisseld met volle mannenstemmen. Gezamenlijk lieten die regelmatig een mysterieus, meerstemmig timbre horen. Terwijl ik de klanken weer op mij laat inwerken, waan ik mij dobberend in het koele water van een meer. De ochtendmist ontneemt mij het zicht. Ik spits mijn oren. Waar komen die zoetgevooisde stemmen vandaan? Van de overkant van het meer? Wil ik het wel weten? Is dan niet onmiddellijk het mystieke gevoel verdwenen? Nee, ik houd mijn ogen dicht en laat mij zo lang mogelijk ronddobberen in de nevel. Dit gevoel wil ik vasthouden. Diepe emoties bereiken mijn ziel. Dan, onverwachts, sterven de klanken weg. De prachtige stemmen verstillen. De mist blijkt opgetrokken. Voorzichtig open ik mijn ogen. Een klepperend geluid brengt mij terug in de realiteit. Met mijn pen nog in mijn hand sta ik langzaam op. Ik loop naar de brievenbus. In gedachten raap ik de post op. Er zit een onbekende envelop bij. Die open ik met een nieuwsgierig gevoel. Ik tref twee kaartjes aan voor het concert in de Domkerk komende zondag.