Haar jurk van lichtgroene mousseline ruiste terwijl ze de statige trap afdaalde. De poging om haar zenuwen in bedwang te houden door zich te concentreren op de details van het houtsnijwerk in de glanzend geboende trap leek te werken. Uiterlijk kalm, innerlijk in strijd met haar drang om zich om te draaien en zich in haar gerieflijke kamer terug te trekken, bereikte ze de laatste treden. De dubbele voordeur van haar vaders huis in Londen zwaaide open om een vlaag ijskoude lucht en een bezoeker binnen te laten. Op slag leken haar zenuwen verdwenen. Hij was gekomen. Haar oudste broer, en haar favoriet, was op tijd terug in Londen om haar naar het debutantenbal te vergezellen. “Will!”, riep ze blij uit, “Je bent er!” In haar enthousiasme om hem te begroeten vergat ze de laatste trede van de trap en belandde ze met een pijnlijke val aan de voeten van haar broer. “Heb je je bezeerd?”, vroeg Will zijn zusje bezorgd en hij knielde bij haar neer. Ze schudde haar hoofd. Haar blonde pijpenkrullen dansten om haar gezicht en Will besefte zich dat Katherine niet langer zijn kleine zusje was. In zijn afwezigheid was ze uitgegroeid tot een aantrekkelijke jongedame. Het zou hem niet verbazen als haar balboekje vanavond binnen vijf minuten vol zou zijn. Haar heldere blauwe ogen keken hem aan en vestigden zich vervolgens nieuwsgierig op een punt achter hem. Prompt herinnerde hij zich zijn vriend John Keats. “Excuses,” zei hij lenig overeind komend, “ik vergeet mijn manieren.”