‘Psst.’ William was meteen klaarwakker. Zo geruisloos mogelijk stond hij op van het dunne stromatras om zijn broertje niet te wekken. Aankleden hoefde hij zich niet. Zowel overdag als ’s nachts droeg hij dezelfde kleren. In ieder geval voor een week. Als het regende moest hij ze nog langer dragen. Voordat hij de woonkamer inging, bukte hij zich en kuste het varken dat de weg versperde. Het beest knorde. ‘Slaap maar lekker door,’ vetzak,’ zei hij zacht, terwijl hij hem een paar vriendschappelijke tikjes op zijn buik gaf. Tenslotte betekende een varken geld. De overgebleven brij van de vorige avond werd door zijn moeder opgewarmd. De dagelijkse brij kwam hem de strot uit. ‘Ben je klaar om het land te bewerken, zoon?’ vroeg zijn vader toen William zijn bord leeg had. ‘Heb ik een keus?’ ‘Nee. Vergeet niet je pet op te zetten. ’s Morgens is het fris.’