#116 De Mazzelaar

Pedro’s oude DAF 66 doorkruist de nacht. Ikzelf zit achter het stuur, Pedro houdt de koffer stevig vast. Het pistool in mijn broekband drukt tegen mijn buik aan. Geen comfortabel gevoel. Ik had een holster moeten dragen, net als Pedro. “Kijk maar uit dat je je zaakie d’r niet afschiet haha! En zet effe die radio aan. Het voelt net of ik met een dooie in de auto zit.” Zegt Pedro. Radio 10 Gold. Een golf van irritatie wast over mij heen als ik Purple Rain hoor, wetend dat het toch weer de singleversie is die halverwege word afgekapt. Irritatie loopt over in misselijkheid als Purple Rain word opgevolgd door A Kind Of Magic van Queen. Mijn handen trillen aan het stuur, ik pak snel een sigaret. Ik weet hem op te steken zonder controle over het stuur te verliezen. Ik heb hem gezien. Die nieuwe videoclip. Gefilmd in zwart/wit. Freddie zag er zo fragiel en vermagerd uit, en dit, gekoppeld aan geruchten en nieuwsberichten, bevestigd het voor mij. Freddie heeft het. Die kutziekte waarvan ik de naam niet eens over mijn lippen kan krijgen. Die kutziekte die onze vriendengroep in minder dan tien jaar heeft gedecimeerd. Die kutziekte die ervoor zorgde dat Jef al op zijn achtentwintigste dement was, wegkwijnde in het ziekenhuis, bedekt met Kaposi Sarcomen, blinde ogen die onbegrijpend voor zich uit staarden. Dokters in ruimtepakken. Pedro is al tien jaar celibatair. Ik ben gewoon een mazzelaar. Ja mazzelaar… Pedro legt zijn hand op mijn schouder.