Ik steek de straat over. Mijn handen zitten diep verstopt in mijn jaszak. Ik druk op het knopje van mijn sleutel. De auto komt voorrijden. Toch handig, die zelfrijdende auto’s. Ik open de bijrijders stuur en ga zitten. “Waar wilt mevrouw de Koning heen?” kraakt de intercom van de auto. Ik rommel in mijn tas, opzoek naar mijn spiegeltje. “Breng mij naar Maskerstraat 13.”, zeg ik met de zelfde monotone stem als de intercom. “Bedoelt u: Maskerstraat dertien in Spiegelstad?” Geërgerd kijk ik naar de lucht. Grijze wolken drijven over. “Nee, geen sneeuw!” de intercom kraakt weer door e stille auto heen. “Zou u dat willen herhalen?” Alles zit mij tegen. Ik sla op het dashboard. “Nee, dat wil ik niet!”, schreeuw ik in mijn frustratie. “Ik breng u nu naar Maskerstraat dertien in Spiegelstad.” ik leun met mijn hoofd op mijn arm. Mijn witte waterproof jas, die allang niet meer wit is, ligt als een deken over mijn benen uitgespreid. Waarom moest iedereen zich met mij bemoeien? Ik veeg een traan weg. Het laat een zwarte veeg achter op mijn wang en mijn vinger. “Shit.” Mijn mascara heeft zich met vreugde met mijn tranen gemengd. Met een zakdoekje veeg ik het weg, maar dat maakt het aanzicht alleen maar erger. Plotseling staat de auto weer stil. “Bestemming bereikt.” Ik kijk uit het raam. Hij staat er al. Mijn make-up zit voor geen meter. Ik stap uit. “Hé schoonheid.” Ik slik. Zijn warme ogen zeiden genoeg.