#116 Oktober

@Maddy - de Dode Zee begrijp ik, maar ik kan het niet echt in de tijd plaatsen. Vind het wel sterk in de zin van het beeld dat je oproept van troosteloze vergane glorie. Zeurtje: "die waait" kan weg zonder verlies aan informatie.

Een mooie sfeerschets. Ik zeg: 1950, net na de oprichting van Israël. Aan het eind lig ik nét gezellig met de hp in de Dode Zee te dobberen, doet ze de luiken open. Die sprong, van 'waardoor ik drijf' naar 'iedere morgen' voelt voor mij wat abrupt.

Of na de zesdaagse oorlog, '67, toen Israel de westelijke jordaanoever bezette? "na een lange wandeling" >> "en na een lange wandeling"? Kort, krachtig en mooie stijl.

Maddburg Je laat me weer zien hoe mooi jij een omgeving kan schetsen en tot leven roepen. Een paar zinnen mochten van mij wel in stukjes 'gekapt' worden en na een ; volgt een hoofdletter.

na een ; volgt een hoofdletter.

Nee hoor: http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/393/hoofd…

na een ; volgt een hoofdletter.

Nee hoor: http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/393/hoofd…

Je hebt gelijk.

@Madd, ik situeer het tijdperk als @Ostinato. Belangrijker vind ik de sfeer die je oproept. Die is voor mij zo sterk, en ook weemoedig, dat ik verlang op het terras te zijn, achter de blauwe luiken, olijven vangend, niets anders meer wensend. Ben je het met me eens dat zitten wellicht melodieuzer klinkt na de kapotte stoelen? [verlang ik het meest naar niets.] is van een grote schoonheid.

Leonardo, het verhaal is een situatie die ik voor mij zag, een dag of twee geleden. Troosteloos lijkt het zoals ik het beschrijf, in werkelijkheid is het een aangename rust. Het zeurtje verandert, staat beter inderdaad. Ostinato, ik snap de abrupte overgang van dobberen naar luiken mits je dobberen op de ene dag plaatst en de luiken de volgende morgen. Ik dobber trouwens niet in de Dode zee maar in de Egeische zee. Anton, ik heb een punt geplaatst en het woord en toegevoegd. Nee, het speelt zich niet in Israel. Lilithx, het is hier ook erg mooi... Mili, ik ga het zitten achter de ober plaatsen. Fijn dat je de sfeer proeft... Ik ben op het eiland Santorini, in een plaatsje waar het niet zo toeristisch is en waar het hoogseizoen ten einde loopt, er zijn nog wat mensen, de obers zijn moe en de stranden worden opgeruimd en schoongemaakt. Voor mij staat, al twee jaar geloof ik, een huis, dat nooit is afgebouwd. Het verhaal is een beschrijving van wat ik zie. En de zee is ontzettend zout, Ostinato..... Dank jullie wel voor de fijne reacties.

Bij 'ontzettend zout' dacht ik automatisch aan de Dode Zee, omdat die bekend staat als het zoutste meer ter wereld. Edit: maar je hebt het over de zee en de Dode Zee is helemaal geen zee, maar een meer, dus eigenlijk klopt mijn bovenstaande redenering niet. We zoeken (omdat we de opdracht kennen) als lezers natuurlijk allemaal naar hints en clous over de tijd waarin het verhaal speelt - en die ontbreken een beetje.

Een sterk beeld, prachtig omschreven, maar is het een tijdsbeeld? Waarom springtouwen, en niet gewoon touwen? In het verhaaltje lijkt er behoorlijk wat wind te zijn. Hoe kan er dan een strakke horizon zijn? (meestal roert de zee zich dan flink). Kortom, ik mis een context. Er blijven veel vragen hangen... beetje onbestemd. gr. J.

J, Kenmerken voor deze tijd, de tegenwoordige tijd, heb ik willen neerzetten door woorden zoals nazomeren, vermoeide obers, maar ik begrijp nu dat ik tijd, een seizoen als tijd heb gezien, een periode in een jaar. In dat opzicht heb ik het historisch tijdsbeeld niet gebruikt. Een horizon in de verte blijft altijd recht, hoe hoog de golven ook zijn. Ik heb het net nog even gecontroleerd. En springtouwen heb ik nadrukkelijk gebruikt omdat de gelijkenis groot is. Dank je voor je reactie. Ostinato, ik begrijp wat je bedoelt. De tijd waarin het verhaal afspeelt was de tegenwoordige tijd, het nu. Ik begrijp door bovenstaand commentaar dat verleden ) valt onder het begrip tijdsbeeld, de opdracht als meer een historisch periode wordt bedoeld. Dank je voor je aandachtige reactie.