Een regel uit het boek "Onderweg" van Jack Kerouac. Niet helemaal in zijn stijl, maar ik wil het toch even plaatsen. Mijn half voltooide manuscript lag op het bureau. Blootsvoets liep ik door de kamer. Nam een slok melk. Ging op de bank zitten en staarde naar het plafond. De eerste 120 pagina’s waren een genot geweest. Geen onrustige momenten, geen uitvluchten. Ik had me ertoe gezet en zodra de eerste woorden tevoorschijn waren gekomen, was ik niet meer te stuiten geweest. Nu lag het even stil. Niet peinzen. Doorgaan. Geen ruimte voor twijfel. De overtuiging die ik al jaren zocht, was de afgelopen dagen overtuigend tevoorschijn gekomen. Op de achtergrond hoorde ik echt wel de geluiden van de familie. Overhoren van huiswerk, gesprekken aan de telefoon, tv, muziek. Maar het stoorde me niet. Dat was vroeger. Ha, vroeger, hoor mij nou. Concentreren en zelfdiscipline waren nou niet bepaald mijn sterke kanten. Dat dat geen voldoening gaf deerde me minder dan het feit dat ik nog nooit een letter op papier had gezet. Verdomme, dacht ik, ga toch eens wat doen! Ik stond op en liep terug naar de tafel. Pen en papier wachtten op mij. Zoals wel vaker. Mooie gedachten en waanideeën. Zelfs die zette ik niet op papier. Altijd maar proberen jezelf iets wijs te maken. Dat je het in je hebt. Komt er alleen niet uit. Het zal er ook wel nooit uitkomen. Het komt allemaal neer op keuzes maken. Keuzes, overtuiging en wilskracht. Als je daar nou eens mee begon. Het is nooit te laat! Jouw weg is langer dan die van anderen, maar het gaat niet om anderen. De bestemming is al lang in zicht en je hebt het in eigen hand om er te komen. Dat half voltooide manuscript is dan geen droom meer, maar de voltooide versie wordt dan werkelijkheid. Die kan niet meer ver weg zijn.