Toen ik de deur van het atelier opende werd zijn gelaat zo gespannen als dat van een ooievaar die een vis ziet die hij kan vangen. De meesteres had mij bevolen de vensters van het atelier schoon te maken. Mijn meester wilde niet van gestoord worden terwijl hij aan het werk was. Had ik nu de grens overschreden die tussen hem en mij bestond? De grote, beroemde schilder en het laagste personeelslid in zijn huis? Het schilderij schoot niet op. Uren kon hij voor zijn ezel zitten. De wolken schenen hem meer te boeien dan zijn verfkwasten. Ik lapte de ramen, voelde me ongemakkelijk. Plotseling stond hij naast me. De warmte van zijn lichaam maakte me in de war. Nooit was een man mij zo nabij geweest. “Zeg mij eens, Griet, welke kleuren hebben de wolken?” “Wit, mijnheer.” “Is dat al wat je ziet van kleuren? Denk eens aan de groenten die je snijdt. Is het wit van het witlof hetzelfde als het wit van de prei?” Ik zag wat hij bedoelde. In het wit van de wolken schemerde inderdaad een teer groen, een vleugje geel, iets paars. Verrast keek ik hem aan. Een nieuwe dimensie van naar de dingen kijken schonk deze man mij. Ik zou wel nooit een schilderes worden, ik zou wel tot het einde van mijn levensdagen met een bezem en een zeemvel bezig zijn. Maar toch... Hij zag de blijdschap in mijn ogen. Zacht tilde hij mijn kin op zodat we elkaar in de ogen konden kijken. Zacht beroerde hij mijn lippen. Een geluid op de gang verbrak de betovering. Hij draaide zich om en verliet de kamer. Beneden werd feest gevierd, het doopfeest voor zijn vierde kind. Catherina, zijn vrouw, zou haar paarlen oorbellen dragen en hem de boreling aanreiken. De eerst zin staat te lezen in het boek van Tracy Chevalier: Meisje met de parel, bladzijde 72