Toen de klus geklaard was – toen er geen rook meer in de kamer hing, de haard geveegd was, de paar overgebleven bezittingen weer in een kast of in de laden lagen – ging Edith Stoner-Bostwick aan haar kleine kaptafel zitten en bekeek zichzelf in de spiegel, waarvan de zilveren achterkant losliet en vlekkerig was, zodat haar spiegelbeeld niet goed werd gereflecteerd, of helemaal niet werd gereflecteerd, waardoor haar gezicht er merkwaardig onvolledig uitzag. Die merkwaardigheid viel haar ook op wanneer ze in een andere spiegel keek, het filter dat deze spiegel over haar uitstraling legde was een godsgeschenk. Want niet zozeer haar uiterlijk was de reden dat ze geen afscheid van deze spiegel kon nemen –William hamerde er keer op keer op de oude kaptafel te vervangen – nee, het was iets anders waardoor ze al jaren niet kon genieten van haar eigen spiegelbeeld. Als William naast haar stond te kijken terwijl ze de haren deed, zag ze ook zijn vervormde tronie. En die veranderde in de werkelijkheid, wanneer elk illusoir spiegelbeeld aan diggelen is gesmeten, voor geen ene sikkepit. In de laatste jaren van hun huwelijk bemerkte ze dat het besmettelijk was: zijn hartstochtelijke gedweep met zijn eigen misnoegen vond beetje bij beetje zijn weg naar haar hersencellen. Het druppelde naar binnen en penetreerde tot in de kleinste capillairen. Vanaf het moment dat Edith in de gaten kreeg dat ze zich niet langer stoorde maar begon te ergeren verwijderde ze alle andere spiegels, tot ongenoegen van William. “Deze spiegel is prima,” zei ze, als William er weer over begon. Hij schudde dan het hoofd. In dit huis geen andere spiegel, dacht Edith op zo’n moment en William - die met veel misbaar wegliep - kon dan mompelen wat hij wou: “Jij bent toch zo’n mooie vrouw.” bldz 117 Stoner