De eerste zin komt uit het negende hoofdstuk van Murakami’s Norwegian Wood. Elk boek gelezen April was een te eenzame maand om in mijn eentje door te brengen. Het was de maand waarin iedereen dolgelukkig leek. De winter kwam nu echt niet meer terug, de lege bomen zouden langzaam weer wat kleurig leven kweken, de dagen werden langer. Ik wilde nieuwe vriendinnen maken en besloot deze te zoeken op een plaats waar ik graag en veelvuldig kwam: de bibliotheek. Het meisje bij de balie zag er verzorgd en vriendelijk uit en leek mij uitermate geschikt als nieuw maatje. ‘Hoi,’ zei ik tegen haar, terwijl ik quasinonchalant tegen de toonbank leunde. Ze keek op. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ Ik realiseerde mij dat direct om haar vriendschap vragen weliswaar voortvarend maar ook ongepast zou zijn en dus vroeg ik haar of ze nog boekentips had. ‘Graag iets spannends dat goed geschreven is en qua stijl in de buurt van Murakami of Roth komt.’ ‘Ik heb lang niet alles hier gelezen.’ ‘Zou je dat willen dan?’ ‘Ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen.’ ‘Tja. Om nog waar te zwijgen over de concentratie. Tienduizenden boeken, honderdduizenden personages. Ik zou alles door elkaar halen. Het hoofdpersonage uit boek a associëren met het probleem van iemand uit roman b op de locatie van roman c …’ Ze glimlachte, al frummelend aan de uiteinden van haar blonde krullen. ‘Misschien iets van Stefan Brijs?’ ‘Wat?’ ‘Je voorkeur. Iets spannends, goed geschreven …’ Ik dacht na. Volgens mij was dit het juiste moment. Ik zei: ‘Oké. Op het Alexanderplein is een nieuw cafeetje geopend. Zin om daar verder te kletsen?’ ‘Nu?’ ‘Of straks. Als je klaar bent.’ ‘Ik weet niet eens hoe je heet.’ ‘Hannah.’ ‘Nee. Sorry. Druk, druk, druk. Je kent het wel.’ Ondanks dat ik er weinig van snapte zei ik dat ik dat inderdaad kende. Ik wandelde de bibliotheek uit, op weg naar het Alexanderplein. Misschien zou ik daar meer succes hebben.