schrijfopdracht # 114 - gemiste kans

Gemiste ontmoeting. Het was druk in de superbazar. Het onwillig winkelwagentje bleek sterker dan ik. Het trok me regelmatig naar de verkeerde kant. Het leverde mij een paar geërgerde blikken op van de aanwezige kooplustigen. Zo goed en kwaad als het ging laveerde ik het lompe, ijzeren geval op knarsende wieltjes langs de rekken. Oké, niet alles in het leven gaat gesmeerd. Een slecht gesmeerd winkelkarretje is maar een peulenschil gezien de vele obstakels die een mens uit de weg moet ruimen. Een vriendin zei eens: “Ik ruim mijn problemen niet meer op. Zodra een probleem is opgelost staat er al weer een ander voor mijn neus!” In de Harry Potter-boeken zegt het vriendinnetje van Harry: “Harry, stort je nu eens niet op de problemen, hè?” Waarop Harry antwoordt: “Ik stort me niet op de problemen, de problemen storten zich op mij!” Tussen haakjes, die Harry Potter-boeken staan vol wijsheden, het zijn eigenlijk geen kinderboeken, maar lectuur voor volwassenen die door de regels kunnen lezen hoe bizar en tegelijkertijd hoe interessant het leven is. Om terug te keren naar de superbazar, ik stond op een gegeven moment tegenover een jonge vrouw. Ze was zonder kar en keek me aan met ogen die een zekere radeloosheid verraadde. Ik was nerveus, ietwat opgejaagd, stuurde mijn kar aan haar voorbij. Een paar rayons verder stonden we weer tegenover elkaar. Ik was ondertussen nog meer gestrest en behalve dat ik weer die vreemde blik opving, liep ik achteloos verder. Het gebeurde zelfs een derde keer. Thuisgekomen, en tot rust gekomen, liet de ontmoeting met de jonge vrouw mij niet los. Ik vond mezelf een egoïstische, doorgedraaide vrouw, zonder begrip of aandacht voor de medemens. Ik vind mezelf niet leuk. Ik kan haar ogen niet vergeten. Ik zie het als een gemiste kans.