wekelijkse schrijfopdracht #114: willekeurige voorbijganger Hij fietst langs mijn keukenraam, elke morgen rond kwart over zeven. Aan zijn kleding lees ik de temperatuur af, aan zijn houding de windkacht en -richting. Soms, als hij laat is of ik vroeg, drink ik mijn koffie leunend tegen de vensterbank en kan hij mij duidelijk zien staan. Maar hij kijkt nooit. Hij heeft waarschijnlijk een vrouw, en kinderen bovendien, die mooi zijn of lelijk, slim zijn of stom, lief of regelrechte etterbakken, maar daar denk ik eigenlijk nooit over na. Ik heb verder ook niets over hem te denken. Hooguit over zijn handen. Op mijn lichaam. Zijn vingertoppen. Strelend over mijn huid. En misschien denk ik dan ook aan zijn lippen. Ik koester mijn koffie en ontbijt chocolade. Sluit mijn ogen en proef. Pas als ik op een dag zijn fiets herken in het berm-monumentje een straat verderop, realiseer ik me dat ik hem al een week niet gezien heb en het altijd al jouw lippen waren, waaraan ik dacht.