Eens kijken of er al iemand voorbij gekomen is, dat is wat ze meestal doen, voorbij gaan. Of eraan voorbijgaan, een betere formulering. Lezen doen ze het wel, dat maak ik me tenminste wijs, maar reageren: ho maar. Ik open mijn laptop, log in en bekijk de oogst van dit moment. Als ik naar beneden scrol zie ik al snel mijn naam met daarachter die hatelijke ‘0’. Er zijn er die in mij geloven, die zijn er zeker. Maar het zijn er zo weinig dat het geloof in mezelf soms danig wankelt. Misschien is het m’n aangeleerde arrogantie, gevoed door een aangeboren minderwaardigheidscomplexje dat telkens weer die nul in een tien wil zien transformeren. Misschien ga ik voorbij aan de mogelijkheid dat de combinatie van beiden de lezer doet huiveren, walgen, en nog meer van dat soort dingen. Laat ik mezelf nog een kans geven. Zeg doe me eens een lol, voorbijganger! Laat mijn hart eens juichen! Op naar de tien!