Toen het deftige dametje met de klagende Siamees naar binnen geroepen werd durfde ik het te vragen. 'Wat is er met jullie gebeurd' vroeg ik aan de sippe surf dude? Hij zat met z’n arm in het gips en het blondje aan z’n voeten had een pootje verpakt in een bebloede theedoek. Met schorre stem vertelde de jongen, die catamaran zeiler bleek te zijn, over het ongeluk waardoor hij en zijn golden retriever nu mankepootjes waren. 'M’n pa en ik waren de catamaran op de trailer aan het laden en reden de auto ietsje vooruit. De boot zat nog niet vast maar zo konden we er beter bij. Gabber rende als echte regelneef om ons heen. Toen mijn vader optrok gleed de boot van de trailer en in een reflex probeerde ik alles tegen te houden. Door mijn actie brak ik de val en mijn arm maar ik kon niet voorkomen dat Gab z’n pootje eronder kwam. De zee van bloed die ontstond maakte oerkracht in me los en ik greep hem in één keer onder de boot vandaan. Ondertussen zag ik zo wit als het zand maar ik voelde nog niks, behalve paniek om Gabber. M’n vader reed z’n beste tijd ooit en in no time stonden we op de spoedpost. Terwijl de verpleging mijn arm oplapte en al foto’s makend en gipsgietend de wondontsmetter en verband voor Gabber aandroeg wilde ik liefst met een bloedvaart naar de dierenarts.' De ziltige theedoek had ik er weer overheen gedaan zodat hij niet in de verleiding zou komen om aan z’n wond te gaan likken. Toen de dierenarts hen binnenriep hielp ik de jongen om zijn hond op de onderzoekstafel tillen. Ik moest de neiging onderdrukken om ook de jongen niet een aai over z’n bol te geven.