#114 De kunstenaar

Zo, ik heb een beetje last van plaatsvervangende schaamte! Iemand aanspreken op straat en niet doorhebben dat het de verkeerde is... leuk idee! Je tekst is nog wel een beetje slordig. Hier en daar missen wat leestekens en het einde ligt er wel erg dik bovenop (Ze keek hem verbaasd aan en zag ineens dat zijn ogen lang zo schuin niet stonden als die van meester Smit en zijn jasje bleek ook ineens anders). Het verhaal zou misschien wat mooier afgesloten worden als ze er op een iets subtielere manier achter komt dat ze de verkeerde voor zich heeft. Snap je wat ik bedoel?

Bedankt voor je feedback. Ik snap wat je bedoelt.

Aangepaste versie. Ze herkende hem pas, toen ze al voorbij het bankje was gelopen waar hij op zat. Even plotseling als het tot haar doordrong, dat hij het was, hield ze stil en draaide zich om. Zal ik hem aanspreken of niet. Zou hij mij nog herkennen. Het is al zo lang geleden. De twijfel werd omgezet in een uitgestoken hand en ze liep naar hem toe. ‘Hallo meester Smit, herkent u mij nog? Ik ben Jolanda Bullens van C4, van de MMS in de Jan van Eyckstraat. Hij keek haar aan met een vermoeide blik en liet haar hand ongemoeid. ‘Ik ken je niet’, sprak hij met een beetje schorre stem. ‘Maar ik u nog wel. Uw overbekende ruiten jasje viel mij gelijk op en toen ik uw schuinstaande ogen zag wist ik het zeker. Ja u bent wel ouder geworden en u heeft nu een baard, maar verder bent u niets veranderd.’ Ze ratelde aan een stuk door en noemde allerlei details die bij meester Smit hoorden en ging naast hem zitten. ‘Weet u nog, tijdens uw lessen, kon je een speld horen vallen. Uw lessen waren onvergetelijk. Door u ben ik nog een tijdje kunstgeschiedenis gaan studeren.’ ‘Maar kind, ik ken je helemaal niet.’ Ach wat lief, dacht ze. Hij noemt mij kind. Ik ben vijfenveertig en moeder van twee kinderen en heb het kind in mij daardoor allang verloren. ‘Maar kind, ik heet geen Smit en daarbij, ik ben bijna zelf kunstgeschiedenis. Ik doe aan overlevingskunst, of in de volksmond, ik ben gewoon een zwerver.’ Ze keek hem ongelovig aan. Hij wil natuurlijk niet herkend worden, dacht ze. Plots haalde hij een bundeltje tevoorschijn en gaf het haar. ‘Lees dit, zei hij. De man op de bank werd onthuld en bleek een bekende kunstenaar te zijn.