Dag Mili, Ik vind het niet zo vreemd wat je zegt. Het bewuste, en daarmee bevreemdende van het gedrag van die vent, komt niet goed uit de verf. Ik had nog vijf woorden over die heb ik hieronder gebruikt in een tweede versie. De helling die de verbinding vormt tussen de donkere fietsenstalling en de heldere buitenwereld is steil. Zo steil dat het voorwiel van mijn fiets van de grond komt als ik kracht zet. En ik zét kracht. Na een werkdag die bestaat uit het hameren op een toetsenbord, wil ik voelen dat er ook nog iemand anders in mij huist. De leiband is losgelaten, in ieder geval gevierd. Een bries waait door mijn haren als ik de rotonde nader. Ik moet even inhouden voor een enigszins gezette man van middelbare leeftijd in lichtblauwe polo wiens fiets, met een aktetas op de bagagedrager, zwalkende bewegingen maakt. De witte dopjes in zijn oren en het bewegen van de rechterarm verraden dat het schermpje van zijn mobiele telefoon zijn aandacht opeist. Op de rotonde, verder leeg, zoek ik zekerheidshalve de binnenbocht en passeer hem met een ruime marge om daarna rechtsaf te slaan. Althans, dat laatste is mijn bedoeling. Wat ik als een vloeiende beweging zag, wordt onderbroken omdat ik hard in mijn remmen moet knijpen. De man schiet in een doelbewuste kamikazeactie rechts voor me langs en snijdt me de weg af, links in de bocht hangend . Ik kom niet verder dan de uitroep 'Hey?!'; een vraag en verwijt gebundeld. Van een groeiende afstand roept hij me voldaan toe dat ik uit mijn doppen moet kijken. Dan verdwijnt hij uit het zicht; een man in een lichtblauwe polo, met een uiterlijk dat zo alledaags is, zo kleurloos, dat ik het me nu al nauwelijks meer kan herinneren. En ik vraag me af of ik me af moet vragen wat hem bezield heeft. Op de stoep loopt een jonge vrouw in kokerrokje. Ze glimlacht. Ik heb mijn twijfels, verwoord door een strakke blik. En ik vraag me af of zij zich iets afvraagt.