#114 Groeiende afstand

@Angus, ik ga misschien iets vreemd zeggen. Ik las je drie keer. Je wijze van beschrijven van het afsnijden voelt voor mij zwaar. Het is maar een klein incident dat, nogmaals naar mijn gevoel, te breed wordt uitgemeten. Enige speelsheid vind ik in de kokerrok versus de strakke blik. Je bent en blijft een boeiende schrijver.

Dag Mili, Ik vind het niet zo vreemd wat je zegt. Het bewuste, en daarmee bevreemdende van het gedrag van die vent, komt niet goed uit de verf. Ik had nog vijf woorden over die heb ik hieronder gebruikt in een tweede versie. De helling die de verbinding vormt tussen de donkere fietsenstalling en de heldere buitenwereld is steil. Zo steil dat het voorwiel van mijn fiets van de grond komt als ik kracht zet. En ik zét kracht. Na een werkdag die bestaat uit het hameren op een toetsenbord, wil ik voelen dat er ook nog iemand anders in mij huist. De leiband is losgelaten, in ieder geval gevierd. Een bries waait door mijn haren als ik de rotonde nader. Ik moet even inhouden voor een enigszins gezette man van middelbare leeftijd in lichtblauwe polo wiens fiets, met een aktetas op de bagagedrager, zwalkende bewegingen maakt. De witte dopjes in zijn oren en het bewegen van de rechterarm verraden dat het schermpje van zijn mobiele telefoon zijn aandacht opeist. Op de rotonde, verder leeg, zoek ik zekerheidshalve de binnenbocht en passeer hem met een ruime marge om daarna rechtsaf te slaan. Althans, dat laatste is mijn bedoeling. Wat ik als een vloeiende beweging zag, wordt onderbroken omdat ik hard in mijn remmen moet knijpen. De man schiet in een doelbewuste kamikazeactie rechts voor me langs en snijdt me de weg af, links in de bocht hangend . Ik kom niet verder dan de uitroep 'Hey?!'; een vraag en verwijt gebundeld. Van een groeiende afstand roept hij me voldaan toe dat ik uit mijn doppen moet kijken. Dan verdwijnt hij uit het zicht; een man in een lichtblauwe polo, met een uiterlijk dat zo alledaags is, zo kleurloos, dat ik het me nu al nauwelijks meer kan herinneren. En ik vraag me af of ik me af moet vragen wat hem bezield heeft. Op de stoep loopt een jonge vrouw in kokerrokje. Ze glimlacht. Ik heb mijn twijfels, verwoord door een strakke blik. En ik vraag me af of zij zich iets afvraagt.

Sowieso al dom om de binnenbocht te nemen. Van een groeiende afstand? Of over zijn schouder? Het feit dat je weer de blauwe polo noemt, maakt duidelijk dat je je hem wel duidelijk herinnert. Natuurlijk vraagt ze zich af waarom je niet afstapt.

Als je zoiets meemaakt, duurt het altijd even voor je hartslag weer normaal is en je jezelf weer bent. Misschien trok je wel een heel gek gezicht dat die dame naar je lachte? :p

@Angus, ja, je hebt de poloman meer body gegeven/gevaarlijk gemaakt door zijn kamikazeactie. En dit in vijf woorden.

HP is eerst in zijn sas, daarna op de rotonde toch iets uit zijn lood geslagen door de brutaliteit van de meneer in zijn lichtblauwe polo en de beledigende opmerking. Ik voel zijn onzekerheid uit de laatste zin.

'Na een werkdag die bestaat uit het hameren op een toetsenbord, wil ik voelen dat er ook nog iemand anders in mij huist.' --> mooie zin zeg! 'Ik heb mijn twijfels, verwoord door een strakke blik' --> dit klinkt mooi, maar een blik kan niks verwoorden, toch? Een blik zegt juist heel veel zónder woorden. Verder weinig aan te merken, ik vind het een leuk, kort verhaaltje.