In de trein naar Parijs Het vertreksignaal klonk en de deuren gingen dicht. Gehaast installeerde zij zich tegenover mij in de coupé. Vervolgens nestelde zij zich lekker in een hoekje van de bank. Omdat we nog wel een aantal uren elkaars gezelschap zouden zijn, begon ik een praatje. “Hallo, ook naar Parijs?” zei ik “Nee, ik moet er iets eerder al uit!” was het antwoord. Het duurde niet lang of we waren volop in gesprek. Zij vertelde heel snel, onder andere waar zij vandaan kwam. Al gauw wist ik heel veel details van haar. Het was alsof we elkaar al heel lang kenden en spraken makkelijk met elkaar. We hadden veel raakvlakken en waren ook in dezelfde streek opgegroeid. Ik begon mijn hersenen te kraken; ‘ken ik jou ergens van? Kom je mij bekend voor? ...’. Ze bleef wat terughoudend, dus praatte ik er zelf maar lustig op los. Het voelde vertrouwd en ik had al snel zeer persoonlijke zaken op tafel gelegd. Hm, misschien toch wel erg voortvarend. Zij stelde korte vragen, ik gaf lange antwoorden. En in die vertrouwde sfeer vroegen wij tegelijk:”Maar ik ken jou toch? Alleen waarvan? Hebben wij elkaar al eens ontmoet… het komt me allemaal zo bekend voor…” . Je kent dat wel, een gevoel van ‘ik weet het’, en toch ook weer niet. Het ligt op het puntje van mijn tong. We bleken ook even oud. De stiltes tussendoor werden opgevuld met het lawaai van de wielen. We kwamen bij haar eindbestemming. Zij stapte uit en zei dat zij het leuk vond. Ik keek haar na en toen zij zich omdraaide zag ik haar verbazing. Zij wist het…mijn andere ik, ingestapt nadat ik in slaap gevallen was. Ik wist niet wat er was gebeurd, droomde ik of was het realiteit. Wat maakt het uit, we zijn één.