Snikkend op een bankje Ze zit op een bankje in het park, wanhopig snikkend, een telefoon tegen haar oor. Ik laat Bruno uit en sla de jongedame van een afstandje gade. Het regent. Een groepje eenden zoekt naarstig beschutting tussen het riet. ‘Hou op. Ik weet het inmiddels. Vuile leugenaar!’ Ik spits mijn oren. Waar gaat het om? Een vreemdganger? Oplichter? ‘Ik heb haar gevonden. Op slag dood. Je had op z’n minst kunnen stoppen.’ Ik frons mijn wenkbrauwen. Het onschuldige telefoongesprek lijkt plots minder onschuldig. Doorrijden na een ongeval is strafbaar. ‘Dat weet je niet, hè? Dat ik met een bezem en een emmer sop het bloed van het asfalt heb staan boenen!’ Ze beëindigt het telefoongesprek met de zoveelste verwensing. Wild propt ze haar telefoon terug in haar broekzak en ze laat theatraal de regen over haar gezicht stromen. Het zweet breekt me uit. Dit klinkt heel serieus. Een situatie van leven en dood. Aarzelend neem ik plaats op het bankje naast haar. ‘De persoon aan de andere kant van de lijn … Heeft hij of zij iemand doodgereden? Hoorde ik dat nu goed? Want het is echt niet oké en zelfs strafbaar om …’ Ze kijkt me meewarig aan en lijkt te twijfelen aan mijn intenties. Ze hakkelt: ‘Ja. Sam. Ze was nog maar drie.’ ‘Drie jaar? Vreselijk!’ ‘Ik had haar al als puppy.’ ‘O.’ Mijn reactie voelt ongepast. Is een dierenleven echt zoveel minder waard dan dat van een mens? ‘En hij is doorgereden?’ ‘Mijn vader ja. En ’s avonds zogenaamd oprecht doen.''Wat erg voor je, Isa.'' Bla bla. Ik haat hem!' ‘Snap ik. Sterkte.’ Ik sta op, loop door. Tijdens het oversteken houd ik Bruno extra goed in de gaten.