We zijn kort op weg als het spetteren stopt en de paraplu opgevouwen kan worden, maar we lopen door een corridor van buien die geweest zijn en buien die komen gaan. We zien zwarte, zware regenwolken op ons afkomen waar we al pittige buien uit zien vallen, maar we lopen dapper door. De paraplu gaat open en we lopen knus dicht bij elkaar onder moeders paraplu. De natuur is prachtig, de symbiose tussen natuur en het boerenbedrijf heb ik niet eerder zo in elkaar zien overgaan, maar als we besluiten om te keren zien we een regenboog, goed zichtbaar en helemaal af van links naar rechts. In de luwte van een bomenrij besluiten we de ergste heftigheid van de bui even over te laten razen terwijl we ondertussen genieten van de regenboog. We merken op dat er een tweede regenboog boven de eerste komt, maar wat nog meer opvalt is de intensiteit van de kleuren van de eerste regenboog, die blijft maar toenemen. Het lijkt wel of de regenboog zelf licht begint te geven ik wordt er steeds meer door gegrepen en het maakt een diepe indruk op me zeker wanneer de regenboog naar ons toe komt, vanaf de linker kant stralen de kleuren door naar de plek waar wij staan en er ontstaat een onsje geluk diep in mijn binnenste, de tranen staan in mijn ogen en ik kan alleen nog maar kijken naar die intense kleuren van de regenboog en raak steeds meer onder de indruk van de kleuren die naar ons toe komen. Ik geniet van dit uitzonderlijke natuurschoon hoe prachtig kan de wereld zijn dit is een prachtige boodschap van hoop. Langzaam verdwijnt de regenboog, maar het geluksgevoel blijft en als ik terugdenk aan dit spetterende natuurschoon kruipt er weer een traan in mijn ooghoek.