Lief dagboek, Zo vaak in mijn leven heb ik beloftes gedaan waarvan ik van tevoren wist dat ik ze niet na zou kunnen komen. Gewoon om ervan af te zijn, om moeilijke discussies uit de weg te gaan en misschien ook wel om mijn zwakheden niet aan mezelf en anderen prijs te hoeven geven. Dat lukte uiteraard niet, want op het moment dat je de belofte breekt, wordt je daar alsnog mee geconfronteerd. En dan komt er ook nog eens een hoop frustratie en schuldgevoel bij. Ik ben nu zeventien en zou hard aan het werk moeten zijn om volgend jaar een vwo-diploma te halen. In plaats daarvan zit ik oververmoeid thuis, met een diagnose Asperger en een heleboel blokkades. Zoals je weet ben ik nu al een tijdje opzoek naar geschikte hulpverlening en die is niet gemakkelijk te vinden. Zo kreeg ik nu met een man te maken die anderhalf uur te laat op onze afspraak kwam en bij wie ik me totaal niet op mijn gemak voel. Dus wat heb ik gedaan? Ik heb al mijn moed verzameld en heb hem opgebeld om te vertellen dat ik hem niet als hulpverlener wil. En denk je dat hij dat respecteerde? Welnee! Hij begon me aan alle kanten te pushen en liet maar niet los, maar ik ben dit keer niet gezwicht. Op al zijn voorstellen heb ik resoluut met ‘nee’ geantwoord en ik ben definitief van hem af. Voor sommigen is dit misschien iets heel simpels, voor mij is het een overwinning; een overwinning op mezelf. De rest van de dag was ik euforisch en ik kon de glimlach niet van mijn gezicht krijgen. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen, maar ik weet wel dat ik dankzij deze flut hulpverlener een grote stap heb gemaakt. Liefs J