Wekelijkse schrijfopdracht #113 - Kunstbende

Het grote scherm achter het podium laat in een rap tempo verschillende beelden zien. De muziek staat hard aan. Een man en een vrouw springen rond op het podium en schreeuwen in hun microfoons. ‘Dan nu naar de categorie Taal,’ roept de vrouw enthousiast uit. Ze heeft groen, paars en blauw haar. Ze draagt iets wat lijkt op een jutezak. Mijn hart gaat enorm tekeer, ik ga wat rechtop staan en mijn gedachten vallen uit. Gespannen staar ik naar de presentatoren. ‘De derde prijs in de categorie taal gaat naar…’ Ik houd mijn adem in, de man schreeuwt een onbekende naam uit. Op het enorme scherm verschijnt dezelfde naam. Ik glimlach en klap mee op de maat van de muziek. Het geeft niet, zeg ik tegen mezelf. Misschien wel tweede prijs. ‘De tweede prijs in de categorie taal gaat naar…’ Ik denk aan mijn moeder en vriendinnen die op het balkon over de zaal heen kijken. Weer een onbekende naam wordt omgeroepen, dit keer klap ik niet meer mee, maar draai ik me om. Ik zet een paar stappen in de richting van de trap die naar het balkon gaat. Het was een leuke dag, zeg ik tegen mezelf. Je kwam hier niet om te winnen. Zodra ik de andere verhalen had gehoord die meededen in de wedstrijd had ik geweten dat ik niet kon winnen. ‘De eerste prijs in de categorie taal gaat naar…’ Ik draai me om, sta even stil. Het scherm flikkert. Anne Borneman Ik stop met ademen, tranen springen in mijn ogen. Nee, dat kan niet waar zijn. Er is een fout met de technici, dat moet wel. ‘Anne Borneman!’ De vrouw juicht mee met het publiek. Mensen naast mij beginnen al met klappen. Het podium, ik moet het podium op is wat ik denk wanneer ik ernaar toe loop.