‘Dag, mevrouw Ondersteboven. Ik kom nog even een praatje maken voor het eind.’ ‘Hoezo, zuster Tut Hola? Sta ik misschien op het punt dood te gaan?’ De oude vrouw begon onbedaarlijk te lachen. Raar mens, denkt de zuster. Ze gaat op de stoel naast het bed zitten en streelt even liefdevol over het gerimpelde gezicht. ‘Niet doen,’ klinkt het kwaad. ‘Mensen die aardig doen willen altijd iets van je.’ De zuster zuchtte. ‘Ik bedoel aan het eind van mijn dienst.’ ‘Jaja, klets je er maar weer uit. Ik ben niet gek. Jullie wachten alleen maar op lijken.’ De zuster negeert haar opmerking en vraagt: ‘Wat vond u eigenlijk het gelukkigste moment in uw leven?’ ‘Haha. Een moment? Het was een aaneenschakeling van geluksmomenten, jaren zelfs. Ik heb veel geld gewonnen bij een loterij. Zonder aarzeling ben ik naar mijn jeugdvriend in Amerika vertrokken. Twintig jaar geleden is hij daarheen gegaan. We hebben altijd contact gehouden. Na vijf jaar werd hij weduwnaar. Dat was in de tijd dat ik de pot won. Een uitgelezen moment om hem te bezoeken. Toen hij stierf ben ik daar blijven wonen tot ik merkte dat ik niet goed meer voor mezelf kon zorgen. Daarom zit ik nu in dit dure tehuis.’ ‘Waar is uw gezin?’ ‘Geen idee. Je vroeg naar mijn gelukkigste tijd. Anders nog iets?'