Vandaag vroeg ik me af wat geluk eigenlijk was. Was geluk het vinden van een briefje van vijf op straat, of juist die vijf euro weggeven aan iemand die het nodig heeft? Ooit zag ik een filmpje van een persoon. Zelf had hij vrij weinig, en hetgeen dat hij had gaf hij weg, om anderen blij te maken. Dit was zijn geluk. Ik denk hier over na omdat ik vandaag de opdracht kreeg een geluksmoment uit mijn leven te beschrijven. Hiervoor moest ik eerst weten wat geluk voor mij inhield. Het blijft nu nog steeds een moeilijke vraag. Er zijn verschillende juiste opvattingen. Daarom geef ik twee voorbeelden, ik kan simpelweg niet kiezen. Een zeker moment van geluk was dat ik ben ontkomen van een plek waar ik niet mocht zijn. In een lokaal, wat afgesloten had moeten zijn bevond ik me. Ik zal de details niet noemen. Tot mijn schrik hoorde ik toen de stem van de conciërge die de lokalen kwam checken. Ik kwam het lokaal uitlopen, tot verbazing van de conciërge. Gelukkig heb ik mezelf eruit kunnen lullen, ik zei dat het lokaal nog open stond. Dat was mijn geluk. Mijn andere geluk was tijdens een voetbalwedstrijd. Niet een wedstrijd waarin ik zelf voetbalde, nee, een wedstrijd van Feyenoord. Ik zat in de kuip, een jongetje van tien. In een dikke winterjas met een sjaal om zijn nek. Als een balletje. We konden maar niet aan de bal komen. Ik stond op en riep: ‘Jagen! Jagen! Jagen!’ Een aantal mensen keek mij vreemd aan. Snel ging ik weer zitten. Na een minuut hoorde ik links van mij het vak met alle hooligans iets zingen: ‘Jagen! Jagen! Jagen!’ Dat kwam door mij, de jongen van tien. Feyenoord kwam aan de bal. We wonnen. Dat was mijn geluk.