Duivelseiland, Frans Guyana Tweehonderdenentwintigste notitie. Dag, maand, noch jaar weet ik exact te benoemen. Nog immer krijg ik inkt. Nog immer krijg ik een nieuwe pen. Ze worden zwijgzaam geleverd, dagen nadat ik erom heb verzocht. Inmiddels heb ik geleerd er bijtijds om te vragen, want de omstandigheden alhier schijnen te maken dat dat wat in het moederland om de hoek aanstonds verkrijgbaar is, hier met moeite en vertraging kan worden aangevoerd. Kwade wil vermoed ik op dat punt niet langer meer bij hen die mij bewaken. Het zijn nog steeds dezelfde vijf mannen. Ik kan mij nu, bij deze notitie, de overige teruglezend (wat kan ik na het vallen van de duisternis anders doen?) goed voorstellen dat ook zij zich gestraft voelen. Ik kan mij licht wijsmaken dat ook zij hier tegen hun wil geplaatst zijn, zij het niet levenslang. Het is vruchteloos om het hen te vragen, want zoals ik eerder al schreef mogen ze geen woord wisselen; met mij. Maar hun uniformen beginnen sleetse tekenen te vertonen. Degenen die ik voor mezelf Gustave en Jacques noem, laten soms dagenlang de stoppels op hun wangen staan. Bij geen van hen allen blinken de laarzen nog. Ja, soms. Als dat op dezelfde dag zou zijn, zou ik nog een houvast hebben. Dan zou ik die dag als zondag benoemen. Maar er valt geen pijl op hen te trekken. Het enige anker hier is het constante geluid van de branding, dat benadrukt dat tijd een illusie is; levenslang. Vandaag wees ik de man die ik Antoine noem op een verdwaalde Albatros die over het eiland scheerde. De lucht was helderblauw. Geen spoor van wolken die ook maar in de verte duidden op het bestaan van grenzen. De weemoedige schittering in zijn ogen bood mij hoop, op menselijkheid.