Te groot, te ruw, te breed de banden ongemakkelijk schoof je tussen de stenen, de huizen, de buurt leek te krimpen ik schaamde me En elke keer schrammen op mijn huid of spoortjes bloed aan mijn handen hoekig als je was het enige lieflijke het geluid geruststellend, je zou er niet aan denken om op te geven zolang vloeistof voorhanden en lucht een noeste werker als je een mens was niet gesneden door patsers en andere proleten schielijk als zilveren vissen vluchtten ze naar de kant zoet smaakte dat als te paard, minzaam knikkend vanaf de blanke duinen nietige zondagswandelaars een bed, een schuur, een woning, uiteindelijk een deel van het leven een thuis in de vreemde, geduldig klimmend over Griekse rotsen waar verder alleen de monnik kwam zelfs de Serven waren verliefd, hun aanrakingen teder langs het groen, de motorkap nog gloeiend Twee ton aan herinneringen bleven aan je kleven achtergelaten op een natgeregend erf je eigenaar keek niet op of om ik wel mannen kille koude beesten ik schaamde me