Ik lees in een boek over een olifant die in bomen klimt en er telkens weer uitvalt en ik vraag me af wat de schrijver bedoelt? Toch niet een echte olifant en een echte boom? En ik beredeneer dat de olifant een mens is die zich wil ontplooien, en dat hij in bomen klimt om de wereld te zien, maar dat dat nooit lukt. En die boom is ook een mens; een mens die anderen klein houdt en ze halsstarrig in de weg staat. En met een schok besef ik dat ik die boom ben en mijn zoon de olifant en dat mijn zoon – hoewel hij altijd vrolijk lijkt en zegt dat ik een geweldige vader ben – diepongelukkig is vanwege de kansen die ik hem onthoud, dat ik hem elke keer laat vallen. En ik besluit naar hem toe te gaan en sorry te zeggen. En ondertussen vraag ik me af hoe het komt dat de schrijver ons zo goed kent, terwijl ik van hem alleen maar weet dat hij boeken schrijft.