#108 - Aan Adelinde Cornelissen

Dag Adelinde, Velen die jou hiervoor niet kenden (ik inclusief), zullen je nu wel kennen. Niet omwille van de medaille die je gewonnen hebt, maar net omdat je die niet gewonnen hebt. De Spelen, je was je er ongetwijfeld al lang op aan het voorbereiden, je droomde van die medaille en de roem als je weer naar huis ging. Misschien hebben de mensen om je heen op je ingepraat en gezegd dat die paar minuten het nu niet zouden maken, dat niets jouw roem in de weg mocht liggen. Dat je er maar even door moest en dat er daarna genoeg tijd was voor jouw beste vriend om te genezen. Voor je opsteeg en naar de piste ging, keek je in zijn grote natte ogen. Hij zou alles voor je doen, echt alles. Maar net daarom nam je dit besluit. Waarschijnlijk heb je nog in tweestrijd gestaan: doe ik het, of doe ik het niet? Ga ik voor de medaille, wetende dat mijn partner in deze wedstrijd er misschien belabberd bij zal lopen, maar zich volledig zal geven omdat ik het hem vraag, of ga ik voor de liefde die ik al jarenlang van hem gekregen heb? Misschien was iedereen in de coulissen zeker van jouw deelname, maar besliste je net last minute om toch niet door te zetten. Ik vind dat jij net daarom een medaille zou moeten krijgen, omdat je onvoorwaardelijk gekozen hebt voor het welzijn van je dierbare metgezel, in plaats van voor roem en erkenning. Mijn medaille van deze hele Olympische Spelen gaat naar jou!