Hij pakte mijn hand. Ik keek naar Ard en Jeroen, die allebei nee schudden. Gevaarlijk, zag ik ze denken, je gaat toch niet zo maar zo’n stad in met iemand die je niet kent. Maar de jongen wilde zo graag, en hij praatte zo goed Engels, en Ard en Jeroen gedroegen zich zo arrogant en blasé dat ik vriendelijk knikte naar de jongen: oké, ik ga mee, laat me maar versteld staan. De jongen leidde me naar een klein parkje, een oase van rust in deze hectische stad. Onder een boom zat een oude man in lotushouding. Het was zijn opa, zei de jongen. Ik mocht op een bankje gaan zitten, en hij zat naast me. Ontspan je, zei hij. Na een paar minuten: een lichte beweging van de oude man, alsof hij zijn handen tegen de grond drukte; daarna steeg hij langzaam omhoog, een meter of vier. Een meter opzij, over een tak heen, en aan de andere kant van de tak daalde hij weer langzaam naar beneden. Het was doodstil, ik staarde naar de man. De jongen tikte op mijn schouder en keek me trots aan. “Dit is onvoorstelbaar,” zei ik na een poosje, “als jouw opa aan de Spelen mee zou doen, zou hij het hoogspringen winnen. Moeiteloos. Nu keek de jongen bedroefd. “Mijn opa wilde meedoen,” zei hij. “Hij heeft hier jaren voor getraind. We zijn naar de selectiecommissie geweest, en hij heeft laten zien wat hij kon. Maar ze verzonnen allemaal smoezen en drogredenen en poeierden hem af. Weet je wat het is? Op de Spelen doen alleen maar mooie mensen mee, jong, symmetrisch, met een afgetraind lichaam. En mijn opa is oud, heeft nog maar drie tanden, en kromme poten. Die willen ze niet. Hetzelfde geldt voor mijn oma. Die loopt de honderd meter in zes seconden, maar ze ziet er niet uit. Ook afgewezen.” Ik voelde mee met de jongen, legde een hand op zijn schouder. Het was zo onrechtvaardig. Maar toen keek ik nog eens naar zijn opa. En die was wel heel erg lelijk. Dat kan toch eigenlijk ook niet op televisie. Misschien moeten er wel Olympische Spelen komen voor lelijke mensen. En die zenden we dan alleen uit op de radio. Is dat niet een goed idee?