De vreugde van het volk heeft de pijn van mijn verlies al bijna weggevaagd. Ik zit in een kabelbaan, het vervoermiddel die de mensen in Rio gebruiken om van huis naar het werk te gaan en andersom. Ik neem de kabelbaan om te proeven van het dagelijkse leven van het Braziliaanse volk en van het prachtige uitzicht te genieten. De krakkemikkige huizen aan de rand van de stad en het steeds moderner worden in het centrum, met in het midden een verschrikkelijk groot stadion. Er is geen wolkje aan de lucht, de stad komt volledig tot zijn recht. In de cabine is het warm, maar er is zoveel te zien dat ik geen tijd heb daaraan te denken. Ik zit laag, waardoor ik stromen met mensen kan zien lopen door de straten, met Braziliaanse vlaggen en gele pakjes. Thuis had ik gelezen dat er, tijdens het WK in 2012 en de olympische spelen van nu, meer dan 600 families met geweld uit hun huizen waren gezet om de bouw van de stadions te verwerkelijken. Natuurlijk is dat verschrikkelijk, daarom verbaast het me dat het volk nu alsnog met een lachend gezicht en wapperend met vlaggen door de straten lopen. Natuurlijk loopt niet iedereen over de straat, zitten er ook mensen beteuterd thuis op de bank, maar er wordt nergens geprotesteerd. Ze voelen zich één, door de sport. Rio, dat normaal een stad vol met criminelen is, en zelfs nu nog, maar minder, verandert in een lieflijke stad met als middelpunt de sport. Het lijkt alsof iedereen even de oorlogen en kwaadaardigheden in de wereld vergeet en feest viert. Dat zij de gasten mogen zijn van het grootste sportevenement in de wereld, maakt ze trots. De passie voor de sport. Die mis ik in Nederland. Jawel, ook de Nederlanders kijken naar ons en moedigen ons aan, maar ik betwijfel of ze hetzelfde zouden zijn zoals hier, als er ooit de Olympische Spelen wordt gehouden in Nederland. De Nederlanders kijken trouw op de bank, maar zullen ze ook met de Nederlandse vlag op hun wang getekend de straat op gaan, paraderend met duizenden anderen? Ik denk het niet. Het is jammer, maar we zullen eraan moeten geloven. Voor nu mag ik nog anderhalve week genieten van de vrolijke gezichten en de passie van de Brazilianen. Ik kijk uit over de stad en denk niet meer aan mijn verlies.