Ieder zijn genot.

Een terrasje pakken, het lijkt mij een hobby van de hele westerse wereld. Lekker mensen kijken of, zoals in snobistische kringen, kijken en bekeken worden. Natuurlijk schaar ik mij ook onder de terrasliefhebbers. Veelal om te kijken. Zo nu en dan ook om met waarnemingen mijn fantasie aan te wakkeren. Wat mij van de week weer op een zonovergoten terras in het zuiden des land overkwam. Zij zaten twee tafeltjes van mij vandaan. Zij het Madonna type, hij een beetje lullig, maar zichtbaar vreselijk op haar verliefd. Zij had zin in een heerlijke salade met een glaasje Chardonnay. Voor hem was een ijsthee goed genoeg. Met stijl zat madammeke te genieten van haar verlate lunch en nam een volgend glaasje wijn. “Nee, dank je, ik heb nog,” voorkwam hij het bijzetten van een volgend flesje ijsthee. Veel conversatie was er niet. Wel keek hij gefascineerd naar al haar bewegingen, naar haar handen en haar koppie. Met korte, voor mij onverstaanbare teksten, rechtvaardigde hij zijn permanente blik haar richting uit. Ja, hij adoreerde haar. Het leek mij wel duidelijk dat hij en zij, iets minder enthousiast, een date hadden. Of na veel aandringen was zij toch maar met die kennis of collega iets gaan drinken. Dat hij zich ook aan dat drankje drinken hield, had zij kennelijk geen boodschap aan. Zij had trek. Daardoor kwam dit beeld zo onevenwichtig bij mij binnen. Zij heerlijk lunchend; hij boven zijn ijsthee met volle teugen genietend van haar aanblik. De laatste episode van dit tafereel heb ik niet afgewacht. Bij het verlaten van het terras zag ik nog wel dat haar een ijscoupe was voorgezet, terwijl hij nu maar een watertje had genomen. Ik geloof nooit dat hij nadien zijn investering heeft weten te verzilveren.