Het water klotste zachtjes tegen de oever. Ik liep naar mijn vaste plek en pakte mijn deken uit mijn tas. Het was zo warm vandaag geweest dat ik blij was dat het hier aan het water door de flinke wind wat koeler was. Ik keek naar mijn tas. Ook al was deze door de zon en het overal naar toe sjouwen, faal en versleten geworden, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het te vervangen. Het was de tas en alle herinneringen die mij verbonden met jou hielden. Deze plek was een traditie geworden, eigenlijk van ons samen, maar jij bent er niet meer waardoor ik dit alleen in eer moet houden. Het water, zachte gras en getjilp van de vogels bracht mij tot de rust waar ik zo naar verlangde en ik liet mijn gedachtes de vrije loop. Ik zag ons samen, hand in hand op deze prachtige plek. We lachten, huilden en knuffelde. Een traan liep over mijn wang. Ik zou alles doen, echt alles, om dit nog een keer te mogen beleven. Iemand pakt mijn hand vast. Ik schrok op, maar zodra onze blikken elkaar kruisden word ik overspoeld met warmte en opluchting. Mijn gedachtes zijn gehoord.