Dromerige Dorus kon er toch ook niets aan doen dat hij als man geboren was en dromerig door het leven ging. Vanaf zijn prille jeugd was hij het mikpunt geweest van pesterijen waardoor hij zich nog meer in zichzelf had teruggetrokken. Op de leeftijd waarop een jongen tot man wordt gevormd en zijn oog op meisjes laat vallen, begon hij als een slak uit zijn huisje te kruipen en stak hij zijn voelhorens uit naar het vrouwelijk wezen. Hij was niet lelijk, onze Dorus, maar toch moest het vrouwelijk schoon niets van hem weten. Zo kwam het dat Dorus op een warme zomeravond ongelukkig rondliep, met zichzelf geen blijf wist en het lot hem en zijn bestaan grondig in de war stuurde. Hij lag in het hoge gras van de berm toen hij in de verte een jonge vrouw zag aankomen. Nietsvermoedend wandelde zij, een kind haast nog, over het pad tussen de weilanden waar de koeien loom naar de ondergaande zon keken. Ze had daar nooit alleen mogen zijn. Wat dreef haar naar de plaats des onheils? Wat dreef Dorus tot zijn wandaad? Plotseling dook hij op uit zijn schuilplaats, greep het meisje bij haar enkels en trok haar in de berm. Van dromerigheid was geen sprake meer. Nadat zijn handen haar tenger nekje als een nijptang hadden omsloten, stopte haar gegil en lag ze slap onder hem. Verbaasd staarde hij in haar ogen waaruit het licht verdwenen was. Ze was mooi. Lang blond haar was tijdens haar verzet rond zijn vingers gewonden. De mond met de kleine, witte tandjes stond een beetje open. Voorzichtig drukte Dorus zijn lippen op haar mond, op haar wangen, op heel het lieve gezichtje. Een enorm geluksgevoel doorstroomde zijn lijf en hij deed met haar wat een man met een vrouw wil doen, terwijl hij mompelde: ”je bent mijn liefje, mijn liefje.”