Zomer. Het is een woord. Voor de vlieg die gisternacht driftig brommend cirkels probeerde te trekken onder de lamp die ik had aangeknipt, is het meer; een leven. Want ouder dan drie, hooguit vier weken worden ze niet. Dat is kort, maar dus wel een leven lang zomer. Ik vroeg me af hoe hij in de slaapkamer terecht was gekomen. Hij misschien ook, alhoewel het geluid dat hij maakte toch meer klonk als een lange, zich herhalende, geërgerde vraag hoe hij hier weer zo snel mogelijk weg zou kunnen komen. Begrijpelijk. Buiten lag de wereld en de tijd om haar te verkennen en om er van te genieten, was beperkt. Ik trok de slaapkamerdeur achter me dicht. Achter die deur lag een groot huis om te verkennen, maar vliegen zo onderhand kennende, zou hij morgen, al dan niet dwangmatig, de eerste de beste kroonluchter opzoeken om daar weer rondjes onder te draaien. Iets dat wat mij betreft geen levensdoel mag zijn. Ook niet voor een vlieg. Het Velux dakraam openen om hem terstond de vrijheid te bieden, leek barmhartig en zou, toegegeven, ook de broodnodige koelte brengen. Maar de nachten zijn hier vergeven van de vleermuizen. 'Jij geduld, ik geduld,' mompelde ik toen ik het licht uitdeed en een zweterige nacht tegemoet ging. Het donker bracht hem tot zwijgen. Of het instemmend was, weet ik niet. De volgende morgen danste hij vol energie, het ochtendlicht kussend, tegen het raam. Af en toe nam hij een pauze en klauterde bijna ondersteboven hangend over achterliggende schapenwolkjes en blauwe lucht. 'Maak er wat van, zei ik,' en opende het raam. Een licht tevreden gesnor, spoedde zich als stipje naar de horizon.