Hutje mutje zitten ze op het bankje dat de gevel flankeert. Ze kijkt op als ik haar vraag: ‘Is dit jouw baby?’ Het wicht ligt onder veel gebreide dekentjes. De vrouw buigt zich over het boodschappenkarretje en aait de plastic wangetjes. Haar ogen stralen trots uit achter beduimelde brillenglazen; moederliefde glanst vettig op. ‘Krijgt ze iedere dag een schoon jurkje aan … hoe heet ze eigenlijk?’ ‘Mieke.’ ‘Hoe enig, zo heet ik ook.’ De vrouw staat op en zegt dat ze wasjes moet gaan doen en neemt haar glazige baby aan een armpje mee. Mijn aandacht gaat naar een man met een klein ingedroogd hoofd. Daarop staat een pet en een zonneklep. Zijn overhemd heeft hij tot op bandhoogte van zijn broek open geknoopt terwijl hij naar zijn borsten staart. Plukken haar versieren zijn overweldigende buik. ‘Weertje hè’, probeer ik. De man stroopt een van zijn broekspijpen op terwijl hij zijn onderlip naar voren schuift waar hij de zondagse collecte kan verstoppen. Zijn mond kent geen tanden als hij zegt: ‘Ja, weertje hè.’ Op nog geen anderhalve meter hangt een overlopende vuilnisbak aan een paal. Krassende raven trekken aan de inhoud en op de stoep ligt bruin wc-papier naast verband van een lichtere kleur. ‘Waarom ruim je dit niet op?’ ‘Ik ben gek’, zegt de man, ‘dat doen zij maar’. Zijn buurman op het bankje zit strak in het pak. Hij heeft een stropdas om en gepoetste schoenen aan. Hij praat niet met zijn bankgenoten en zijn blik is in het oneindige opgegaan. Op zijn knieën staat een koffertje dat hij met witte knokkels vasthoudt. ‘Weet u waar mijn huis woont?’ vraagt hij mij.