Krekels sjirpten, bijen zoemden, wormen glipten tussen iedereen door om de beste plaatsen te krijgen. De hele microkosmos was bij elkaar gekomen in sporthal Het Vliegend Hert voor het gevecht van het jaar. De presentator van het evenement, Jean-Claude Hommel, stapte in de ring. ‘Vanavond hebben we een klassieker. Tien jaar geleden zagen deze twee zwaargewichten elkaar voor het laatst. De één is uit op mierzoete wraak, maar de ander is niet van plan om zich erin te laten luizen.’ Het gejuich was zo overdonderd dat zelfs de bidsprinkhanen van de parochie, die iets verderop lag, belden of ze het wat rustiger aan wilden doen. ‘In de rechterhoek, zevenvoudig kampioen, vader van zesduizend kinderen, Johannes Meikever!’ De kids zaten in de maisbak op de gang, ze waren nog wat jong voor dit spektakel. ‘En in de linkerhoek, zijn uitdager en aartsvijand, Frenk Tor.’ Luid boegeroep verstoorde het evenement en er ontstond paniek in het publiek. ‘Iedereen, blijf kalm.’ Maar het was al te laat. Een onvermijdelijke waterval aan slijm en vocht stortte neer op de sporthal. Het plafond was er niet tegen opgewassen. Frenk en Johannes keken elkaar indringend aan. ‘Je hebt geluk, Meikever! De volgende keer ga je eraan.’ ‘Ik ben bang dat jij aan het kortste sprietje hebt getrokken, Tor.’ Achter Tor verscheen de Snuit, het gevreesde en alles vernietigde wezen van het grasleven. Frenk Tor schreeuwde het uit. ‘Nee, niet de Snuit!’ Hij werd samen met duizenden anderen opgeslokt. Johannes kon nog net aan de kant springen. Gelukkig waren zijn kinderen nog in de maisbak. De Snuit hield niet van mais. Na het incident stopte Johannes met vechten. Hij richtte zich op het schrijven van gedichten. In zijn eerste Trilogie vereeuwigde hij zijn grootste rivaal. Tor’s Inferno werd in zesentwintig talen uitgebracht.