#105 Tuttebellen

Ze stapten in op Amsterdam Sloterdijk, zeven deftige dames op woeste wandelschoenen. Het waren van die tuttebellen uit Zuid, de lippen felrood gestift. Wandelvrindinnen zeiden ze later tegen de conducteur. Al kwetterend lieten ze horen, eerst een kopje koffie te gaan drinken voor ze gingen lopen. Konden ze ook nog even naar het toilet. En de lippen stiften voor de leuke ober, zeiden ze lachend. 'Wij lopen tenslotte onze eendaagse,' riep de gangmaker van het stel. Daarna had de mevrouw met de diadeem het hoogste woord, haar woorden rolden deftig, dominant en dolletjes door de treincoupé. De anderen riepen 'oe' en 'ah' nadat zij vertelde over haar zwemmende kleindochter van zeven. De dame met het kleine brilletje was wat stiller. 'Zijn we er al,' vroeg ze bij de eerste stop van de Sprinter. 'Nee, meid, nog lange niet,' fluisterde een tuttebel en het brilletje keek weer naar buiten. 'De temperatuur is vandaag geweldig, dames, zomerser dan dit kan bijna niet, daar hoeven we niet voor naar Saint Tropez dit jaar!' Ze schaterden deftig maar ingetogen. 'Wel genoeg vocht tot je nemen,' zei de dame met de kleine krulletjes waar haar zonnebril speels in verbleef. 'Jullie hebben tot wel een tapflesje mee? Die wegwerpflesjes, dat kan echt niet meer, heur!' Ze rommelden allemaal even in de rode rugtas, en lieten elkaar trots hun nieuwe waterflesje zien. 'Keurig dames,' zei de diadeem, ' fijn dat jullie op de mail hebben gekeken, we maken er een zomers verantwoord uitje van!' Het brilletje vroeg nog een keer of ze er al waren. 'Meis, we gaan eruit in Bussum, maak je niet druk, daar is het te warm voor !'. Anna knikte en pakte uit haar rugtas een plastic zakje met een krentenbolletje erin. Ze nam een hapje. En toen keken alle tuttebellen plotsklaps tegelijk naar buiten.