Ook hier zou ik wil zeggen dat ik het lees als een verhaal. Het is wel aangenaam om te lezen overigens. Er bestaan veel van dat soort Peters. Misschien moet de Peter in kwestie alsnog een keer bedankt worden.

@Meta, is dit [Ik heb me nooit bij hem bedankt.] Duits? ;) Ik lees het zoals Annemieke als een verhaal en ben eigenlijk een beetje narrig over de hp die niet meer naast Peter ging zitten. Ik vraag me ook af of het werkelijk door zijn verdriet kwam of dat hij een beetje typisch was en/of hp onder invloed van vriendinnetjes stond. Zoek de Peter op, Meta. En bied je excuses aan. :)

Hoi Meta. De laatste regel komt mij ook puur Duits vertaald over. Ik vind dat juist mooi passen bij je verhaal! Het is een beetje zoals mijn eerste versie. Ik ben mee eens: leest prettig. Ja soms gaan zaken zo, je laat de lezer wel goed het schuldgevoel voelen! Knap geschreven, misschien nog een poging wagen tot een echte gedicht versie?

Wij verhuisden naar het buitenland. En ik werd teruggeplaatst naar de vijfde klas. De leerkracht zette mij naast een jongen aan wie ik van alles mocht vragen. Zijn naam was Peter. Ik weet niet wie er schuchterder was, hij of ik. Maar met zijn lieve ogen, verscholen achter een bos bruine krullen, stelde hij mij op m’n gemak. Fluisterend leidde hij mij door een woud van vreemde woorden en rook een beetje uit zijn mond. Door hem begon het Duits voor mij te leven. De tijd ging snel voorbij, voor ik het wist kwam ik in klas zes. Ik had vriendinnen gemaakt en zat niet meer naast Peter. Toen verscheen hij een paar weken niet op school. De juf vertelde ons dat zijn moeder was overleden. De dag dat hij terugkwam, vergeet ik nooit. Hij was nog stiller dan voorheen, leek gekrompen en ging zitten aan zijn tafel - alleen. Ik voelde zijn eenzaamheid en pijn; af en toe wisselden we een blik. Maar ik troostte hem niet, bang voor zijn verdriet. Het laatste schooljaar naderde zijn einde. En ieder ging zijn nieuwe toekomst tegemoet. Soms zag ik hem lopen, ergens in de stad. De taal beheerste ik inmiddels goed. … Ik heb me nooit bij hem bedankt.

Zoals anderen hier schrijven: dit leest meer als een verhaal dan als een gedicht. Je hebt wel mooie details gebruikt. Persoonlijk vind ik het wel ontwapenend dat je vermeldt dat hij een beetje uit zijn mond stonk. Daardoor wordt Peter meer levensecht, niet alleen een lieve jongen met mooie krullen. Dit is sowieso een heel poetische zin: 'Fluisterend leidde hij mij door een woud van vreemde woorden en rook een beetje uit zijn mond.' En dan die slotzin, die blijft wel hangen, door of ondanks het germanisme. Was je je daarvan bewust, of ben je echt zo verduitst dat het je zelf niet meer opvalt? Mocht je er echt een gedicht van willen maken: probeer dan zoveel mogelijk overbodige woorden en zinnen te schrappen tot je de essentie overhoudt. Een aardig experiment. Je kunt er natuurlijk ook een kort verhaal van maken. Het onderwerp leent zich ervoor. Nog veel schrijf-/dichtplezier! Wilma van den Akker / Mevrouw SchrijfTaal

Meta. Een levensecht en ontroerend verhaal. Twee schuchtere mensen en dan overkomt de een diep verdriet. Zo heftig dat de andere wordt afgeschrikt. Heel voorstelbaar op die leeftijd. Een pijnlijke herinnering en dan rest er spijt.

Wat een gedicht tot een gedicht maakt, is lastig te beantwoorden. Er zijn zoveel soorten poëzie. Rijm is zeker niet het enige poëtische middel dat je kunt inzetten. Doorgaans herken je een gedicht wel aan de indeling in strofen met witregels ertussen. En meestal is de taal vrij compact, 'verdicht' dus. Maar er zijn geen echte wetten, en om het extra verwarrend te maken bestaan er ook prozagedichten. Rijm is zeker niet het enige poëtische middel dat je kunt inzetten. Maar voordat ik hier een heel handboek over gedichten ga schrijven... Je zegt dat je niet weet wat jouw overbodige zinnen zijn. Ik bedoel simpel de zinnen die je kunt weglaten zonder de essentie van je tekst kwijt te raken. Ik kan dat niet voor jou doen, het blijft jouw tekst. Maar het zou zomaar kunnen dat je niet zoveel met poëzie hebt of kunt. Daar ben je zeker niet de enige in. Toch bedankt voor je poging! Enne: 'bedanken' is in het Nederlands geen wederkerend werkwoord, net zomin als 'beseffen', wat veel mensen fout doen. In het Nederlands zeg je 'ik bedank hem' en 'ik besef', zonder dat 'me' erbij. Jij maakt het nog fraaier door er 'bij hem' aan toe te voegen. Correct Nederlands is 'Ik heb hem nooit bedankt'. Nog veel schrijfplezier! En zoals ik ook al bij Richard Otten schreef: ik heb met Schrijven Online afgesproken om poëzie-opdrachten te geven. Het is een specialisme van me en leuk voor de afwisseling, niet waar?

Meta, Je hebt lef nodig om er voor uit te komen dat je bang bent voor andermans verdriet en daarom geen troost kunt bieden. Het wordt vaak gezien als laf terwijl het eerder een onvermogen is. Je hebt het gewoon niet geleerd, althans zo zie ik het. Ik hoop dat je je schuldgevoel intussen bij het oud vuil hebt gezet ;) . Gedicht of niet, het plaatje staat en ik zat mooi wel bij je in de schoolbanken benieuwd te zijn naar jouw Peter.

Er is al veel gezegd, en of het een gedicht is of een verhaal staat voor mij even los wat je hebt willen verwoorden. En dat is prachtig. En triest. De laatste zin is zo mooi omdat je in de Duitse taal hebt gedacht aan Peter en daarom zo opschreef.