# 103 Scherven

'Ga toch werken.' Het werd niet hard uitgesproken, althans niet in volume, maar eerder en passant; op conversatietoon. Door een jongeman die men goedgekleed zou kunnen noemen en die authenticiteit probeerde uit te stralen door zijn hipsterbaard. 'Zwervers,' klonk het instemmend van de jonge vrouw die op hoge hakken naast hem liep, zoekend naar een doelgerichte tred. Hij keek ze na, zonder wrok. Eerder met deemoed. Zijn geluk, een vrouw die aan het einde van iedere twaalfurige werkdag de trotse samenvatting van zijn pleidooien van een morele kanttekening of goedkeuring had voorzien, was hem drie jaar geleden ontvallen. Zonder kompas was hij gedoemd tot dolen. Een blik op zijn smoezelige Rolex bracht hem sloffend in beweging, naar de deuren van de nachtopvang. De lege fles mikte hij in de glascontainer onder aan de roltrap, en hij bad voor hen die het geluid van scherven nooit zullen herkennen.