wekelijkse schrijfopdracht #102: ongeloof en verlangen Zij wierp lange, smachtende blikken langs alle schappen, maar hij sneed schijnbaar onverstoorbaar de vleeswaren, met plakjes worst voor kinderen die al niet meer de hare konden zijn. 's Avonds bij het tandenpoetsen toonde haar spiegelbeeld zich genadeloos. Zij diepte een pot op uit het matig gebruikte badkamerkastje en begon dikke klodders nachtcrème te smeren in de hoop dat als hij eenmaal op zou kijken, hij niet direct alle jaren zou zien die zij op hem voorliep. Hij zag haar steeds wanneer hij zich van de snijmachine naar zijn klanten draaide, een vrouw zo anders dan al die moeders die hun graaiende kroost van worst wilden voorzien, maar nooit kwam zij bij hem. Hij kon dromen ooit zo'n vrouw te mogen behagen en besloot vooralsnog in elk geval zijn baard te laten staan. Op een dag wilde het toeval dat zij elkaar op de parkeerplaats troffen, waar hij beleefd groette zoals hij iedere klant zou groeten, maar in verwarring gebracht werd door haar glimlach en dan vooral de blik die zij daarbij in de zijne boorde. Vervolgens verscheen zij met een zekere regelmaat rond dezelfde tijd op deze parkeerplaats, totdat ook hij de kunst van de borende glimlach beheerste. In zijn blik gekoesterd kon zij haar rimpels vergeten en daarmee de nachtcrème, zodat ze zo snel in bed kon geraken als zijn jeugdig temperament maar verlangde.