Ze zitten in de trein richting Den Helder.Twee mannen die krentenbollen eten en elkaar achter iedere zin, schat, noemen. De een kijkt uit het raam, de ander leest het Metro krantje. 'Die wolken, wat zijn ze mooi, moet je toch zien, wat een schoonheden hangen daartussen. Kijk nou Jan, wat een schouwspel in de lucht, schat.' Zijn handen houdt hij opgetogen als een klein kind voor zijn mond. 'Ik kan hier toch zo van genieten, godallemachtig, kijk, dat mis ik zo vreselijk dit alles in Amsterdam, ik zou rennend terug willen, alleen maar om die wolken, schat.' De andere man kijkt onverstoorbaar in het krantje. 'Die echte Noord-Hollandse wolken, die zie je toch nergens anders dan hier. Dit zijn de allermooiste wolken, dat licht, die lucht, ach, ach, ach. Schat, kijk nou even, kijk.' Hij wijst demonstratief met zijn vinger naar het raam. De andere man vouwt het krantje bedachtzaam in vieren en propt het tussen de zitting. 'Ik word hier gewoon mismoedig van, ik word hier zo vreselijk ongelukkig van wat jij hier allemaal uitkraamt, schat. Waarom zijn we naar Amsterdam gegaan, ben je dat vergeten? Cultuur zouden we gaan snuiven, weet je nog? Weg van dat bekrompen platteland, do you remember, schat? Zit je ineens te kwijlen als een puber over die klotewolken! Godsamme, ga dan in Amsterdam ook een keer naar buiten! Je zit daar maar binnen, schat. Dat is ook Noord-Holland, Amsterdam! Je haatte die schreeuwende meeuwen, herinner je je nog? Wil je nou al weer terug, na drie maanden? Hallo Heiloo, hier ben ik weer?' Ze staren elkaar aan. De stilte hangt als een donderwolk tussen de mannen. 'Heb je die fietsen nog gehuurd, bij het station,schat?' vraagt de wolkenman alsof er niets aan de hand is en snuit zijn neus.