Zie ze daar nu staan, met hun perfecte glimlach en schitterende witte tanden. Alsof de wereld van hen alleen is. Hun glas champagne goed in het zicht, dat is belangrijk. Dan zien de mensen dat ze het zich kunnen veroorloven. Want daar gaat het om, status en macht. Straks lopen ze naar hun dure wagen die pijnlijk blinkend op de parking staat. Ze zullen instappen met afgemeten bewegingen, want zolang ze gezien worden, moeten ze de perfectie zelve zijn. Weinigen weten hoe het er bij hen thuis aan toegaat, maar Marie de meid is er al te vaak getuige van geweest. De uitgelopen mascara, de pafferige gezichten na een nachtje doen alsof. Hun corsetten worden afgedaan en de blubberbuiken krijgen weer wat ruimte. Kleren worden achteloos op een stoel gegooid, schoenen stapelen zich op in een hoekje naast de deur. Ze vallen neer in bed, Marie de meid ruimt wel op. Als ze wakker worden, ligt het huis er weer piekfijn bij. De kleren zijn weggeruimd, de vloeren zijn gedweild. Het braaksel dat nog aan de wc bril hing, is opgekuist. De zure lucht in de slaapkamer en een bonkend hoofd is het enige dat hen nog herinnert aan hun nachtelijke uitspattingen. Ze kruipen op handen en voeten het bed uit, naar de badkamer en roepen: “snel, een verse koffie en verlucht de kamer, maar wees stil, ik heb barstende hoofdpijn.” Marie de meid knikt altijd en doet wat er gevraagd wordt, ten slotte wordt ze ervoor betaald, of niet soms? Marie mag blij zijn dat ze voor hen mag werken, dat zeggen ze haar geregeld, maar een dankjewel kan er nooit af. Heb ik me nog niet voorgesteld? Ik ben Marie, de meid.