Toen ik zag dat de enige jongen die de avond nog leuk zou kunnen maken niet aanwezig was, wist ik dat het een ondraaglijk lange avond zou worden. De ceremonie was werkelijk waar een sprookje. Het zoontje dat de ringen aangaf liep trots met een glimlach van oor tot oor naar het altaar. Ook ik had drie kwartier lang een glimlach op mijn gezicht, achteraf kon ik hem er bijna niet vanaf krijgen, het zat helemaal vast. De werkelijkheid sloeg me hard in het gezicht. Bij het handjes schudden moest ik mezelf weer laten lachen. Toen ik ze alle vijf had gehad, had ik weer kramp in mijn kaken. Het leuke deel was over. Ik kende een paar jongeren, van twintig. Het waren er vroeger nog vier, nu waren het er zes, ze hadden allemaal een liefde gevonden. Ik was nog niet zo ver, zij hadden andere interesses dan ik. ‘Zo Mike, jij bent echt gegroeid!’ kreeg ik een aantal keer te horen van ooms en tantes. Ik kon me niet voorstellen dat mensen nog zouden denken dat mijn lach gemeend was. Ik had mijn blazer aangetrokken, en een stropdas met bad eendjes erop aangedaan. Dit deed ik in de hoop dat mijn vriend er zou zijn, zodat we er samen om zouden kunnen lachen. Nog steeds was ik trots op mijn stropdas, maar er was niemand waarmee ik mijn trotsheid kon delen. Mijn telefoon verscheen om de vijf minuten uit mijn binnenzak, ik bleef me maar afvragen of het al bijna tijd was om naar huis te gaan. Mijn ouders hadden gezegd dat het wel geen één uur zou worden. Wat dan wel? Ik zat op een bankje, met een glas cola. Ik had tegen niemand gepraat, behalve tegen mijn ouders en mijn opa en oma. Het was kwart voor elf. ‘Kom Mike, we gaan.’ Pff.