Requiem van De Nobele Wolf Schaapsherder Vannacht zal de zon niet onder gaan. Ik heb het altijd gezegd, nu wordt het tijd om de daad bij het woord te voegen. Vanuit mijn positie is een gebaar een zegen, nu – ik zal het gebaar maken. Ieder gebaar dat ik maak, zal gelegd worden op de weegschaal maar nog naar links nog naar rechts zal er ook maar iets doorslaan in de ogen van mijn maker. Ik heb ze laten zien dat mijn linksdraaiende licht onsterfelijk is, ja over duizend jaar zal men er nog over spreken. Er zal geschreven worden dat het een lieve lust is, herdacht worden dat het niet mooi meer is en er zal aanbeden worden zoals men dat doet bij de hogere. Er zal aanbeden worden omdat men weet: hij had gelijk. Dertig jaar, duurde mijn strijd en niets zal meer zijn zoals het was. Nu laat ik ze - alleen - in hun beslommeringen. Sterven is niet erg. Te sterven op een slagveld, zoveel te beter, maar mijn anonieme dood is een laatste straf die ik nog moet verteren. En nu, is er de ergste straf van alle, als ik jou hier achterlaat. Het natuurrecht beveelt, beveelt mij om ons terug te schenken. Toe maar, slik maar, het doet geen pijn. Angst is voor de dommen, sterven doen wij zoals het hoort, hoor je me? Hoor je me, hond! Ah, je spitst je oren. Je hoort ze daarbuiten, en mij hierbinnen. Jij luistert nog! Geschreeuwd heb ik, schreeuwen doe ik! maar wenen zal ik niet. Omdat ze niet wilden horen, ze lieten zich leiden door angst en nooit door mijn woorden. Blondi, we gaan.