Tja, wat zal ik erover zeggen. Er was weer zo’n pipo ingehuurd van een of ander bureau, die ons zou gaan vertellen hoe we beter zouden kunnen samenwerken. Dat we met z’n allen alles zouden kunnen bereiken wat we maar wilden, en dat het allemaal alleen maar een kwestie van saamhorigheid, doorzettingsvermogen en focus is. Onze afdeling werd bijeengebracht in een zaaltje van een hotel. De pipo had verzonnen dat we eerst maar eens antwoord moesten geven op de vraag op welk dier we het meest leken. Dan zouden we onszelf en elkaar leren kennen en dan zouden we respect voor elkaar opbouwen en beter functioneren en weet-ik-veel tot wat-voor prestaties gebracht worden. Het gebruikelijke setje dieren passeerde de revue. De een vond zich op een leeuw lijken, de ander op een paard. Zelfs een kameleon – past zich overal aan aan – kwam langs. En toen was het mijn beurt. ‘Een vlinder,’ zei ik. Dat vonden ze verrassend. ‘Ik wil mijn vleugels uitslaan en de wereld zien’. Dat maakte het weer iets begrijpelijker. Later dacht ik er nog eens over na. De laatste tijd drong er eigenlijk nauwelijks iets tot me door, en ik wist zelf ook niet wat ik wilde: ik was een pop. En vroeger? Vroeger was het altijd heel gezellig. Rupsen onder elkaar: een feest! Maar die collega’s van mij zijn nog steeds rupsen, hebben het nog steeds over hetzelfde, waar je lekker groene bladeren kunt vinden, en hoe je ze het snelste op kan eten. Ik verteer het niet meer. Ik moet een besluit nemen, mijn cocon achter me laten, op zoek naar andere vlinders. Zoals ik.