‘Kom Davey, naar bed.’’ Davey zit op de grond en speelt door, hij doet alsof hij niets gehoord heeft. ‘Kom op. Het is kwart over zeven. Naar boven, wassen, tanden poetsen en pyjama aan. ‘ ‘Nee.’ Davey kijkt niet op of om en speelt door met zijn magnetische blokken. ‘In bed zal opa een mooi verhaaltje voorlezen’ Hij richt zijn blik op mij en tuit zijn lippen, ‘straks.’ ‘Het is nu echt tijd om naar bed te gaan. Morgen spelen we verder.’ Davey kijkt naar zijn oudere zus, ‘Nicole gaat ook niet naar bed.’ ’Zij is ouder en gaat straks ook naar bed.’ ‘Ik straks ook.’ ‘Nu is het genoeg geweest. Kom op.’ Davey slaat verstoord met zijn hand tegen de opgebouwde blokkentoren. Pats, met veel lawaai vallen ze om. ‘Zo, nu de blokjes in de doos terug en opruimen.’ ‘Waarom Nicole niet?’ hij blijft stil zitten. ‘Zij is ouder en groter. Als jij groter bent mag je ook later naar bed. Nu geen gezeur meer hoor!’ Ik doe wat blokjes in de bak en geleidelijk helpt Davey mee. ‘Goed zo, netjes in de bak leggen, op een rechte rij.’ Hij stopt even en kijkt me aan, ‘Wanneer ben ik groter?’ ‘Elke dag groei je een klein stukje. Totdat je een grote jongen bent.’ ‘Ben ik morgen groeid?’ vraagt hij op een ernstige toon. ‘Ja, morgen ben je ook een stukje gegroeid. Een heel klein beetje maar. Als je in bed ligt en je slaapt, groei je vanzelf. En nu opstaan en naar bed ’ Davey kijkt verbaasd op. Zijn oogjes beginnen te gloeien. ‘Morgen groeid. Morgen groter?’ ‘Ja, als je nu naar bed gaat, ben je morgen iets gegroeid. Kom nu maar mee.’ Langzaam staat Davey op, draait zich om en kijkt naar zijn oudere zusje Nicole. Vastberaden zegt hij met een grote smile op zijn gezicht, ‘Morgen groter groeid. Dan later naar bed.’