# 100 Samen

“Hie… hi-hi… hie.” Ik zie nog net ons buurmeisje wegrennen, haar betraande wangen even roze als haar sandaaltjes. Met haar pop krampachtig onder de arm gekneld, kleppert ze vliegensvlug naar huis. Wat later komt Sara binnen, de lippen getuit van verontwaardiging. “Mama, dat kan toch niet hé.” “Sara, waarom huilt Jolien?” Ik bereid me voor op het ergste, Sara is niet altijd gemakkelijk. “Gewoon.” Ze aait het roodharige lievelingspoppetje dat ze tegen zich aanhoudt. “Ik heb Didi in badje gedaan en een ander jurkje aangetrokken. En dan heb ik eten gemaakt en aan Didi en Jolien en Nina gegeven. En dan heb ik Didi in bedje gelegd. En omdat Jolien de papa was, begon ze te wenen omdat ze niet met Didi mocht spelen maar wel moest afwassen en…” Ze stopt, ademloos. “En waarom mocht Jolien niet spelen met je Didi?” “Omdat zij haar eigen Nina heeft.” Kinderlogica die ik niet snap. “Sara,” ik ga op haar ooghoogte zitten en strijk over haar gladde haartjes, “Jolien heeft geen keukentje. En geen badje. Alleen haar lieve popje en wat spulletjes.” Een wispelturig krulletje haak ik achter Sara's oren. “Sara, meisje. Ik heb je toch al verteld dat de papa van Jolien een sterretje is. Haar mama moet hard werken om centjes te verdienen. Jolien heeft niet zoveel speelgoed als jij. Als jij niet veel had, zou je het toch ook leuk vinden als een vriendinnetje met jou speelt?” Ik hoop dat ik kan doordringen. “Als je speelgoed deelt, hebben jullie samen meer, begrijp je,” eindig ik. Ze aarzelt, knikt dan. Haar ogen spreiden open, alsof een geweldig idee in haar opkomt. “Mag ik even naar Jolien, mama?” Tien minuten later kom ik buiten kijken. Twee popjes liggen in bed. Twee kinderhoofdjes gluren naar iets dat Jolien in handen heeft. Ik herken het, Sara was onlangs jarig. Ze spelen samen een computerspelletje.