Verlangen De avondzon brengt de terrasbezoekers in een goed humeur. De benen van de vrouwen zijn bloot, sommige voeten steken in sandalen, andere in slippers en de meeste nagels zijn vrolijk gelakt. Lucas bestelt een tweede biertje. Achterover geleund luistert hij naar het lachen en praten dat ergens boven het terras samensmelt tot een regelmatig en aangenaam geroezemoes waaruit af en toe een klaterende lach opstijgt. Even sluit hij zijn ogen en als hij ze weer opent ziet hij de vrouw naast hem. Ze heeft een klein hondje bij zich. Het ligt aan haar voeten. Haar korte jurkje is mouwloos. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes. De lichtgebruinde huid, de gebleekte haartjes, de onderarmen die een heel klein beetje lijken op te bollen net als de bovenarmen die gespierd zijn maar zacht en rond daar waar ze bij haar schouders komen. Hij wil de gebruinde huid aanraken en buigt iets naar voren. “Is er iets?” Hij schrikt op en kijkt in de zonnebril van de vrouw aan het tafeltje naast hem. Haar armen zijn dun en vol sproeten. Ze schuift haar bril om hoog. Felblauwe ogen kijken hem brutaal aan. “Ik mis haar zo” wil hij zeggen. “Nog een keer met mijn vingers haar bovenarmen strelen terwijl ze zich voorover buigt en naar me lacht. Haar bovenarmen vastpakken en haar naar me toetrekken. Van haar genieten terwijl de avond valt en in het avondlicht alles mooi en mogelijk is’.